Ivo Andrić je rođen 9. oktobra 1892. godine u Dolcu, nedaleko od Travnika. Prema dokumentima, Andrić je rođen u katoličkoj porodici kao Hrvat, ali na upisnici za Univerzitet u Krakovu se izjasnio kao Srbin. Gimnaziju završio u Sarajevu, a književnost je studirao u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu.
Po izbijanju Prvog svetskog rata Andrić je uhapšen jer se družio sa članovima „Mlade Bosne”, organizacije koja je bila odgovorna za ubistvo austrougarskog prestolonaslednika, i neko vreme provodi u zatvoru. Usled teške depresije, razmišljao je o samoubistvu a iz takvih misli naspao je njegov čuveni „Ex ponto”.
Po izlasku iz zatvora i završetku rata kreće njegova diplomatska karijera, i to vrlo uspešno. A objavljena je i zbirka pesama: „Nemiri”, kao i razne pripovetke, među kojima je „Ljubav u kasabi”.
Sledi početak Drugog svetskog rata, kada se Andrić povlači u svoj stan u Beogradu, ne želeći da izlazi u javnost niti da objavljuje radove. Za vreme rata nastala su tri njegova velika romana „Na Drini ćuprija”, „Gospođica” i „Travnička hronika”. Sve će ih objaviti posle rata.
Pedesetih godina postaće član Komunističke partije, i oženiće se kostimografkinjom Milicom Babić-Jovanović. Njoj će posvetiti knjigu „Jelena, žena koje nema”.
1961. godine dobija Nobelovu nagradu za književnost, po koju je otišao upravo sa suprugom. Zanimljivo je da mu je konkurent za ovu nagradu bio roman „Gospodar prstenova”, koji je žiri tada ocenio kao drugorazrednu prozu.
Pisac je preminuo 13. marta 1975. godine u Beogradu.
