U malom kolumbijskom gradu San Bernardu, visoko u Andima, ljudi postaju prirodno okamenjeni iz razloga nepoznatih modernoj nauci. Sačuvani posmrtni ostaci prvi put su otkriveni 50-ih godina prošlog veka, kada je lokalno groblje preseljeno zbog poplave.
Neki od stanovnika grada vjeruju da je lokalna ishrana, koja uključuje guatilu i bal, dve neuobičajene voćke koja se obično jedu na tom području, odgovorna za mumificirane ostatke.
Ipak, objašnjenje u ishrani je malo verovatno, pošto je i odeća takođe dobro očuvana. Drugi ukazuju na klimu i veliku nadmorsku visinu, što je malo verovatniji razlog zašto mrtvi odbijaju da istrunu.
Ovo nije prva latinoamerička zemlja koja ima problema sa spontano mumificiranim stanovnicima.
U Guanajuatuu, u Meksiku, podzemni gas i hemijski sastav zemljišta, odgovorni su da tela ostaju relativno neoštećena nakon sahranjivanja. Zbog bilo kojeg razloga, oni koji su sahranjeni unutar granica San Bernarda su mumificirani, bez bilo kakve slučajne hemijske intervencije.
Danas, ove mumije se mogu posmatrati na gradskom groblju, gde je nedavno izgrađen mauzolej za prikaz nekih od najkompletnijih i najbolje očuvanih tela.
