Čak i najracionalniji ljudi ne bi mogli da ignorišu ovakav naslov: “Stvor koji sisa krv uništio selo". Upravo su takve bile vesti koje su se širile Austrougarskom u kasnim dvadesetim godinama 18. veka.
Misteriozna epidemija prevazilazila je jezičke i klasne podele, a šuškalo se o sahranjenim leševima koji su nedugo nakon ukopa ustajala iz grobova i zaticana sa svežom krvi u ustima.
Vampirska manija započela je u dva mala srpska sela i pokrenula globalni fenomen.
U selu Kisljevo 1725. gde su stanovnici živeli teško i siromašno, rodila se zastrašujuća priča o Petru Blagojeviću, koji je srušio vrata sobe svoje žene i zahtevao da mu da cipele – 10 nedelja nakon što je sahranjen.
Ono što je usledilo definitivno nije bila šala – videli su ga i drugi i zaključili da on izgleda vrlo živo, iako ga prati miris smrti. Krv mu je curila iz usta…
Niko nije imao naziv za osobu koja se pojavila, ali je ono što su njegove komšije uradile, postalo scenario mnogih holivudskih filmova – uzeli su naoštren kolac i proboli Blagojevića kroz srce.
Nekoliko godina kasnije, jedan lokalac je zabavljao meštane pričom o turskom vampiru kojeg je poznavao i koji ga je ugrizao, ali dodao da mu se sigurno ništa neće desiti, jer je pojeo zemlju iz vampirovog groba (beli luk očigledno tada nije bio poznat kao lek protiv vampira).
Ipak, doživeo je nesreću dok je radio u polju i poginuo, a nakon sahrane, seljani su smatrali da je sigurno ustao iz groba kao vampir. Prema predanju, ubio je više od 20 ljudi za nekoliko meseci, a kako bi se otarasili krvopije, preostalo stanovništvo je iskopalo njegovo poluraspalo, ali zadihano telo iz groba i proboli mu srce kocem.
Iako su ove priče definitivno najpoznatiji primeri vampirizma u Srbiji, hodajući leševi na ovim prostorima pominju se u literaturi još od 1342. U Ukazu cara Stefana Dušana iz te godine, sveštenicima zabranjuje učešće u iskopavanju i spaljivanju leševa za koje se sumnjalo da imaju čarobne moći.
