Bio je to događaj koji je rasplakao i Beograd i Moskvu. Umesto na proslavu avion ruske delegacije udario je u Avalu, na nebu se video kratak plamen i nastao je stravičan muk.
Na današnji dan navršava se 50 godina od velike tragedije koja se dogodila u Beogradu. Tada je na putu za srpsku prestonicu na proslavu 20 godina od oslobođenja na Avali poginula cela delegacija Sovjetskog Saveza.
Zbog velike pažnje koja je bila posvećena vojnoj paradi povodom 70 godina od oslobođenja Beograda u Drugom svetskom ratu, ovaj datum u Srbiji prolazi skoro nezapaženo. Zbog ovoga želimo da posebnu pažnju posvetimo ljudima poginulim u ovom avionu.
Više o samoj nesreći možete pročitati ovde:
NIKADA NISU STIGLI NA ODREDIŠTE: Rusi krenuli u Beograd na proslavu, ali im se srušio avion
Segej Semjonovič Birjuzov (1904 – 1964)
Bio je maršal Sovjetskog Saveza, član CK KPSS, deputat Vrhovnog sovjeta SSSR, načelnik Generalštaba oružanih snaga SSSR i prvi zamenik ministra odbrane SSSR, heroj Sovjetskog Saveza.
Početak Velikog otadžbinskog rata, juna 1941. godine ga je zatekao u činu general – majora na mestu komandanta 132. streljačke (pešadijske) divizije u Kijevu. Učestvovao je prvo u borbama na Jugozapadnom, a potom Brajnskom frontu. Učesnik je i bitke kod Smolenska. Do 1942. godine bio je ranjavan čak pet puta.
Oktobra 1943. je kao načelnik štaba Četvrtog ukrajinskog fronta učestvovao u osbođenju Tavrije i Krima, a marta 1944. je unapređen u čin general – pukovnika i postavljen za načelnika štaba Trećeg ukrajinskog fronta, sa kojim je učestvovao u izvođenju Jaško-kišnjevske operacije, kao i oslobođenja Rumunije, Bugarske i delova Jugoslavije.
Posle uspešnih borbi za oslobođenje Beograda, oktobra 1944. godine postavljen je za komandanta 37. armije i glavnog vojnog savetnika Bugarske armije. Posle završetka rata bio je komandant 10. mehanizovane armije, komandant vojske Primorskog vojnog okruga, glavni komandant jednica protivavionske odbrane i zamenik ministra odbrane SSSR.
Godine 1955, je dobio čin maršala SSSR, a marta 1963. je postao načelnik Generalštaba oružanih snaga SSSR. Počasno zvanje Heroja SSSR dobio je 1958. godine, a 20. oktobra 1964. godine posthumno je odlikovan Ordenom narodnog heroja. Njegova urna pohranjena je u Kremaljskoj nekropoli, gde su sahranjivane najviše vojne i političke ličnosti SSSR.
Vladimir Ivanovič Ždanov (1902-1964)
Bio je general-pukovnik tenkovskih jedinica, načelnik Vojne akademije tenkovskih jedinica i heroj Sovjetskog Saveza.
Na početku Velikog otadžbinskog rata je bio u pozadini, a marta 1942. godine je postavljen na dužnost načelnika štaba 13. tenkovskog korpusa i poslat na front. Januara 1943. ovaj korpus je preimenovan u Četvrti gardijski mehanizovani korpus, a marta 1944. Ždanov je preuzeo dužnost komandanta korpusa.
Učestvovao je u borbama u Staljingradskoj bitci, borbama na jugu Ukrajine, Jaško-kišnjevskoj operaciji, kao i oslobođenja Bugarske, Jugoslavije i Mađarske. Za svoje vojničke zasluge, još u toku rata 13. septembra 1944. godine stekao je počasno zvanje heroja Sovjetskog Saveza, a za uspešno komandovanje tenkovskim jedinicama u Beogradskoj operaciji, 20. oktobra 1944. godine je odlikovan Ordenom narodnog heroja.
Posle završetka rata nastavio je veoma uspešno vojnu karijeru. Njegovi posmrtni ostaci sahranjeni su u zajedničkoj grobnici stradalih u avionskoj nesreći na groblju Novodevičje u Moskvi.
Nikolaj Romanovič Mirnov (1913-1964)
Kao student se na početku Velikog otadžbinskog rata dobrovoljno prijavio u Crvenu armiju i učestvovao u ratu.
Tokom čitavog rata bio je na političkim dužnostima u jedinicama. Najpre je bio politički komesar baterije, pa viši instruktor političkog odeljenja 255. pešadijske divizije.
Februara 1942. je bio teže ranjen, a posle ozdravljenja je bio viši instruktor propagande i agitacije političkog odeljenja 255- pešadijske divizije i zamenik šefa za političke poslove 46. armije, u sastavu Drugog i Trećeg ukrajinskog fronta. Iz rata je izašao u činu majora, ali je 1945. godine demobilisan.
Potom se bavio partijskim radom. Bio je blizak prijatelj sovjetskog lidera Leonida Brežnjeva.
Njegovi posmrtni ostaci sahranjeni su u zajedničkoj grobnici stradalih u avionskoj nesreći na groblju Novodevičje u Moskvi.
Nikolaj Nikolajevič Škodunovič (1904-1964)
Na početku Velikog otadžbinskog rata nalazio se na dužnosti pomoćnika načelnika Kijevskog pešadisjkog učilišta. Potom je bio raspoređen za komandanta rezerve 20. streljačke (pešadijske) brigade, a u aprilu 1942. godine je upućen na front.
Godine 1943. je postao komandant 58. streljačke (pešadijske) divizije, pa potom komandant 233. streljačke divizije odnosno 68. streljačkog korpusa.
Učestvovao je u borbama u Odesi, Jaško-kišnjevskoj operaciji, borbama za oslobođenje Beograda, Budimpešte, Beča i Praga. Za veoma uspešno učešće u Beogradskoj operaciji, oktobra 1944. godine njegov 68. korpus je tada dobio počasni naziv “beogradski”.
Posle rata je nastavio vojnu karijeru i bio je od 1952. godine zamenik načelnik Vojne akademije “Frunze”. Njegovi posmrtni ostaci sahranjeni su u zajedničkoj grobnici stradalih u avionskoj nesreći na groblju Novodevičje u Moskvi.
Ivan Kondratevič Kravcov (1896-1964)
Bio je general-lajtnant u penziji i heroj Sovjetskog Saveza.
Decembra 1941. je postavljen za komandanta 281. pešadijske divizije, a za uspešno rukovođenje jedinicom je novembra 1942. godine unapređen u čin general-majora.
Aprila 1944. postavljen je za načelnika štaba Osme gardijske armija, a u maju za komandanta 64. streljačkog (pešadijskog) korpusa sa kojim je učestvovao u Jaško-kišnjevskoj operaciji, borbama za oslobođenje Beograda, Balatona, Beča…
Za svoje vojničke zasluge, aprila 1945. godine je dobio počasno zvanje heroja Sovjetskog Saveza.
Njegovi posmrtni ostaci sahranjeni su u zajedničkoj grobnici stradalih u avionskoj nesreći na groblju Novodevičje u Moskvi.
Leonid Porfirevič Bočarov (1909-1964)
Na početku Velikog otadžbinskog rata bio je inspektor glavne političke uprave Južnog fronta, a potom šef političkog odeljenja pomorske vojske.
Tokom odbrane Odese i Sevastopolja predvodio je partijski rad vojnih jedinica.
Od avgusta 1943. do kraja rata bio je član Vojnog saveta 57. armije, sa kojom je učestvovao u oslobođenju Jugoslavije.
Posle rata je nastavio vojnu karijeru i završio Generalštabnu akademiju. Njegovi posmrtni ostaci sahranjeni su u zajedničkoj grobnici stradalih u avionskoj nesreći na groblju Novodevičje u Moskvi.
Grigorij Timofejevič Šeludko
Potpukovnik, stariji ađutant načelinka Genralštaba i zamenika ministra odbrane SSSR maršala Sergeja Birjuzova.
Osim njih, u nesreći na Avali poginuli su i svi članovi posade:
Mihail Petrovič Sisujev, major, komandant aviona, Genadij Andrejevič Beljsjev, major, drugi pilot, Genadij Nikolajevič Kurišev, treći pilot, Aleksej Vladimirovič Afimov, navigator, Vladimir Dmitrijevič Iščenko, major tehničke službe, inženjer, Oleg Sergejevič Molin, kapetan tehničke službe, tehničar, Valentin Vasiljevič Černenko, stariji poručnik, tehničar, Evgenij Vasiljevič Jermanov, stariji seržant, radista, Nikolaj Andrejevič Žebelev, stariji podoficir, Valentin Fedorovič Kačalkin, mlađi seržant i Tamara Sergejevna Kuzmina, mlađi seržant, stjuardesa.
