Pre više od četiri decenije najpoznatiji beogradski soliter smenio je "običnu" kuću na raskrsnici...
Trgovački deo grada širio se lagano tokom protekla dva veka, pa je nekadašnja periferija vremenom postajala poslovni centar Beograda.
Kada su naši stari, na samom početku 20. veka živeli u gradu od oko 70.000 stanovnika, u oblast Slavije dosezali su samo seljaci sa taljigama koje bi dovlačile pijačnu robu, a nedugo pre toga dobrostojeći Beograđani su u taj kraj išli u lov na barske ptice.
Sve se brzo promenilo, pa je tako Ulica kralja Milana u zavisnosti od promene vlasti pronosila i imena različitih istorijskih ličnosti. Bila je naslovljena kao Ulica srpskih vladara, neko vreme je nosila i ime neizostavnog Josipa Broza, i sve tako, menjajući nazive, spajala je Terazije i Slaviju.
Nekada je duž Ulice kralja Milana, baš kao i danas bilo mnogo bankarskih i trgovačkih institucija. Dobrostojeći zadužbinari u njoj su ostavljali svoje tragove posvećene dolazećim potomcima, knjižare su imale najbolji promet baš ovde…
Danas njen centralni deo krasi palata “Beograd” ili popularna “Beograđanka” koja duže od četiri decenije dominira ovim delom grada. Projektovao ju je Branko Pešić, a sa svojih stotinu metara dugo je slovila za najviši soliter na Balkanu. Ovo zdanje je visoko 101 metar i ima 24 sprata.
Izgradnja nebodera započeta je 1969, a završena 1974. godine. Dok su joj se mnogi divili, “Beograđanku” su drugi smatrali ruglom, pogrdno je zvali “Crnom udovicom” i nadevali joj druga imena, smatrajući da je preglomazna za centar prestonice.
Na mestu današnje “Beograđanke” sadašnjim stanovnicima glavnog grada delovala bi neugledno “obična” spratna kuća koja je stajala tu, na ukrsnici sa Masarikovom ulicom.
Međutim, u vreme kada je tramvajska linija saobraćala od centra ka Slaviji, to zaboravljeno zdanje savršeno se uklapalo u ambijent ondašnjeg Beograda.
