Kalemegdanski park je jedan od najvrednijih parkova na svetu u istorijskom smislu. Bogato nasleđe prošlih vremena vidno je na svakom koraku, ali znanje o njemu je ponekada veoma ograničeno, pa nekada čak i pogrešno.
Kapija Karla VI stoji usamljeno na prostoru Donjeg grada, zaboravljena i zapuštena, sa nazivom koji zapravo ne priliči njenoj istoriji. Mnogi posetioci parka ni ne znaju da se ona “krije na otvorenom”, na središtu zaravni koju retko ko posećuje, ni ne sluteći kakvo istorijsko blago se tu krije.
Sama kapija je zapravo ostatak nekada snažnih fortifikacija koje su bile sastavni deo tvrđave, ali nakon uništavanja dobrog dela utvrđenja u Donjem gradu za vreme Drugog svetskog rata, ostala je samo glavna kapija koja danas deluje kao samostalno zdanje.
Tokom velikih adova na tvrđavi za vreme austrijske vlasti u 18. veku, nekadašnja glavna komunikacija na prostoru Donjeg grada – Istočna kapija je izgubila svoju funkciju zbog čega je zazidana.
Kao nova komunikacija na pravcu glavne podužne linije tvrđave izgrađen je nov monumentalni ulaz u Donji grad. Najstariji podaci o konstruktivnom sklopu i izgledu ove kapije su sačuvani na starim planovima Beogradske tvrđave iz Ratnog arhiva u Beču, i to na posebno detaljnim planovima rađenim 1790. godine.
Kapiju su tokom 19. veka koristile vojne posade, zajedno sa ostalim tvrđavskim zdanjima. Međutim, nakon ulaska srpske vojske u Tvrđavu 1867. godine, o kapiji se malo znalo, pa je pogrešno smatrana za Slavoluk princa Eugena Savojskog i cenjena je kao staro zdanje. Tako je sama kapija skoro sve do naših dana nosila naziv Kapija princa Eugena.
Tokom ponovnih rekonstrukcija tvrđave i njenih pratećih sadržaja u drugoj polovini 19. veka kapija je pretrpela značajne izmene, gubeći svoju osnovnu namenu.
Predeo Donjeg grada oko kapije je za vreme nemačke okupacije Beograda u Drugom svetskom ratu, tokom 1942. i 1943. godine, pretrpeo velike promene, sa velikim radovima na uklanjanju ruševina i vojnih objekata, kao i parkovsko uređenje tog prostora. Time je prostor oko kapije trebalo da postane memorijalni park princa Eugena, a kapija je temeljno obnovljena i u celini joj je vraćen izvorni izgled.
Nažalost, ubrzo nakon toga kapija je ponovo teško stradala u bombardovanju 1944. godine. U polurazrušenom stanju Kapija Karla VI ostala je tokom naredne dve decenije.
U toku 1964. godine su obavljeni prvi istraživački radovi i započeta je obnova kapije i okolnog prostora, ali do novih radova na zdanju Kapije cara Karla VI došlo je tek 1973. godine.
Kapija predstavlja jedinstveno barokno ostvarenje koje je po svemu sudeći delo Baltazara Nojmana, znamenitog arhitekte nemačkog baroka, koji je jedno vreme radio u Beogradu kao vojni inženjer.
Nad ulazom, sa istočne strane, nalazi se monogram Karla VI, dok je na zapadnoj strani kapije prikazan je grb Tribalije sa glavom vepra koja je probodena strelom, ispod njega ratna znamenja, a iznad njih carska kruna. Ovaj grb je najstariji očuvan grb u Beogradu.
Posle skoro pedeset godina od poslednjih konzervatorskih intervencija, na starom zdanju kapije Karla VI uočljive su znatne promene, kako u pogledu statičke stabilnosti samog objekta, neugledne nastrešice, tako i alarmantno stanje kamenih fasada, koje su delom u fazi raspadanja.
