Rodonačelnik srpske komediografije, najznamenitija je ličnost rođena u Vršcu. Zna se da je to bilo 1806. godine. Školovao se u Vršcu, Sremskim Karlovcima, Temišvaru i Pešti.
Sterija je prava završio u Kežmaraku u Slovačkoj. Po završetku studija (1830) bio je profesor, a od 1853. godine, kada je položio advokatski ispit, advokat u Vršcu. Godine 1840. odlazi u Kragujevac na Licej za profesora “prirodnog prava”. Već iduće godine prelazi, zajedno sa ovom, tada najvišom školom u Srbiji, u Beograd.
Ustavobraniteljska vlada ga je 1842. godine postavila za ministra prosvete. Jedan je od osnivača Društva srpske slovesnosti (današnja srpska akademija nauke i umetnosti), Narodnog muzeja i Beogradskog čitališta – Biblioteke. Postavio je temelje modernog školstva Srbije, a autor je i mnogih udžbenika. Na položaju ministra je do 1848. godine, kada podnosi ostavku i vraća se u Vršac kome provodi ostatak života.
J. S. Popović književni rad započeo je zbirkom pesama “Davorje”, jednom od najboljih knjiga refleksivne poezije toga vremena, a zatim nastavlja rad dramama i romanima u duhu Milovana Vidakovića. Napisao je prve prave tragedije na srpskom jeziku i genijalne komedije. Njegovom tragedijom “Smrt Stefana Dečanskog” otvara se 4. decembra 1841. godine prvo profesionaln državno srpsko pozorište u Beogradu “Teatar na đumruku” i drugo profesionalno državno pozorište u Srba u Beogradu “Teatar kod jelena” (1847- 1848). Pravu umetničku vrednost pokazao je Sterija kao pisac komedija.
Njegov talenat stvorio je snažna i velika dela, kojima utire put srpskoj komediografiji. “Otac srpske drame” prve komedije piše u vreme života u Vršcu između 1830. i 1840. godine. U njima je ovekovečio svoj rodni grad likovima Kir Janje, Feme, Alekse Ružića i dr. Komedija “Laža i paralaža” (1830), “Pokondirena tikva” (1830), “Tvrdica” (1837), “Zla Žena” (1838) i “Pomirenje” (1841) donose mu priznanje savremenika i reputaciju “srpskog Molijera”.
Ovekovečio je u svojim komedijama naše (vršačko) malograđanstvo i malovaroško građanstvo. Združio je u delu umetnost sa istinom u društvu. Izobličavao je pogrešno vaspitanje, pomodarstvo, snobizam, ismevao je nadriučenost naših Slavenoserba i njihov nakaradni “slavjanski” jezik.
Posle Sterijne smrti u javnosti se pojavljuje njegova komedija “Rodoljupci” u kojem izvrgava ruglu lažni patriotizam.
Sterijne komedije su prešle okvire svoga vremena, dobile trajnu vrednost i ulaze u naše kulturno nasleđe.
Jovan Sterija Popović umro je 1856. godine i sahranjen je na pravoslavnom groblju u Vršcu.
