U Beogradu je bio popularan skoro koliko i Tito, a u očima običnog čoveka možda i više. Ljude je fasciniralo to što je radio danonoćno, svoje ideje sprovodio u delo, a pri tom bio srdačan i ljubazan prema svakome ko bi ga sreo. Neki od danas najvećih simbola Beograda nastali su za vreme vlasti ovog čoveka, a u planu su bili projekti o kojima se i danas sa setom priča.
Srpska prestonica imala je mnogo upravitelja, gradonačelnika i onih koji su želeli da ga menjaju i njime upravljaju. Ipak, samo je jedan bio Branko Pešić, po mnogima najsposobniji, a svakako najvoljeniji gradonačelnik Beograda! Upravo na današnji dan navršava se 31 godina od njegove smrti.
U toku svoja dva mandata na mestu predsednika Skupštine grada Beograda, ovaj čovek je preporodio Beograd i od njega stvorio metropolu, zbog čega se njegov mandat naziva i “zlatno doba” Beograda, a njemu samom neki novinar je nadenuo nadimak – “Perikle iz Zemuna”.
“Drug Pešić”
Teško je pobrojati sve ono što je izgrađeno ili započeto da se gradi u vreme Branka Pešića, ali mnogi prepoznatljivi simboli današnjeg Beograda nastali su baš u njegovo vreme – Muzej savremene umetnosti, Mostar, Autokomanda, Terazijski tunel, Hala Pionir, Hala Pinki… Dovršeni su hotel Jugoslavija i Palata Beograđanka, a započeta je izgradnja Istočne i Zapadne kapije Beograda i uređenje Ade Ciganlije.
DA NAM JE DANAS JEDAN OVAKAV! Priča o NAJVOLJENIJEM GRADONAČELNIKU BEOGRADA koja pokazuje kakav je CAR BIO!
Pešić je zapamćen kao čovek koji je radio dan i noć. Znao je usred noći da pozove telefonom direktore Elektrodistribucije ako bi se desilo da nestane struje ili samo ako ne gore ulične sijalice tamo gde je prošao.
Za vreme njegovog mandata zamišljena je izgradnja Beogradskog železničkog čvora i Beogradskog metroa – projekata koji ni danas još uvek nisu ni započeti. Upravo tih godina rodila se i ideja o kojoj se i danas mnogo govori – plan spuštanja Beograda na reke ili, danas popularniji – “Beograd na vodi”.
Titova podrška bila je najvažnija
Jedna od legendi vezanih za Branka Pešića kaže da je na početku svog mandata Tita provozao kolima kroz Beograd i pokazao mu šta sve to nedostaje prestonici da bi postala metropola kakva zaslužuje da bude glavni grad Jugoslavije.
Tada je dobio Titovu podršku u realizacijih kapitalnih poduhvata na izgradnji Beograda, koji su zbog velikih troškova imali veliki broj kritičara.
Popularniji od Tita
Pored toga što je u vreme socijalizma bio najduže na funkciji prvog čoveka Beograda, Branko Pešić je ima veliko poštovanje i popularnost od strane građana Beograda.
Stariji Beograđani koji su imali priliku da ga poznaju reći će vam da je Branko Pešić, u pravom smislu te reči, bio “narodni čovek”, blizak svim sugrađanima kao prvi komšija i tu nije bilo nikakvog “foliranja”. Nikada nije obećavao ono što nije mogao da ispuni, a kome je šta obećao – i poznatima i nepoznatim – to je i ispunio!
Ostala je priča o tome da je svakog jutra, vozeći se svojim privatnim kolima na posao, stajao na autobuskim stanicama i kupio nekoliko sugrađana koji su išli u istom pravcu kao i on. Ljude je fasciniralo i to što je pamtio svačije ime.
Sve vreme mandata živeo je u svojoj porodičnoj kući u Zemunu, nije želeo privilegije niti bilo kakav “poseban tretman”. Svako ko je želeo, mogao je u Skupštini grada dobiti kućni broj gradonačelnika kako bi se požalio na neku svoju nedaću ili stanje u gradu. Pešić je smatrao da, ako je već gradonačelnik Beograda, Beograđani imaju pravo da mu se u svakom trenutku obrate.
Zbog svega ovoga stariji Beograđani će vam i danas reći da je Branko Pešić u prestonici bio popularan koliko i Tito, a možda i više. Čak i 43 godine nakon napuštanja pozicije prvog čoveka grada on je bio i ostao – najvoljeniji gradonačelnik Beograda.
Ko je bio Branko Pešić?
Branko Pešić je rođen 1. oktobra 1922. godine u Zemunu, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Potom je studirao pravo na Beogradskom univerzitetu.
Za vreme Drugog svetskog rata bio je u Narodnooslobodilačkom pokretu gde se nalazio na dužnostima političkog komesara bataljona, komande mesta i komande vojnog područja. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije primljen je 1942. godine.
Posle oslobođenja Jugoslavije, završio je Višu političku školu „Đuro Đaković” i nalazio se na raznim dražvno-političkim dužnostima. U periodu od 1964. do 1974. godine obavljao je funkciju predsednika Skupštine grada Beograda i smatra se jednim od najpopularnijih gradonačelnika srpske prestonice.
Umro je 4. februara 1986. godine u Zemunu.
