Vojvoda Živojin Mišić zapamćen je kao jedan od najvećih vojskovođa Srbije, ali i čovek "bez dlake na jeziku" koji uvek govori iskreno i ono što misli. U svojim memoarima ostavio je neke važne poruke i pouke budućim generacijama.
Među vojnicima postoji izreka “Sreća prati hrabre”. Potez generala Živojina Mišića da sa Kolubare 1914. godine pred silnim naletom Austrougara povuče vojsku, odmori je i onda povede u kontranapad, većina je smatrala potezom očajnika. Ipak, kockanje se isplatilo, a strategiju Živojina Mišića i danas proučavaju u vojnim školama širom sveta.
Pred kraj rata u junu 1918. zamenio je formacijsko mesto sa generalom Bojovićem i postavljen je za načelnika štaba Vrhovne komande. Komandovao je srpskom vojskom prilikom proboja Solunskog fronta u septembru iste godine, i za dva i po meseca je oslobođena Kraljevina Srbija.
Kraj rata vojvoda je dočekao ovenčan slavom, ali već veoma slab i bolestan. Bio je kratko postavljen na mesto načelnika Glavnog generalštaba vojske i mornarice Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, ali je ubrzo pao u bolesničku postelju.
Tokom lečenja u Parizu vojvoda je počeo da piše svoje uspomene. Memoare nije uspeo da do kraja dovrši, jer ga je tokom lečenja posećivao princ Đorđe, sa kojim je vodio beskonačno duge razgovore. Prema priči, upravo u jednom od tih dijaloga, Živojin Mišić je rekao i ovo:
Nema rata koji srpski seljaci ne mogu dobiti i mira koji srpski političari ne mogu izgubiti!
Nakon što je utvrđeno da se za njega ne može mnogo učiniti, vojvoda Mišić je tražio da se vrati u Beograd. Poslednje dane je proveo u Vračarskom sanatorijumu.
Vojvoda Živojin R. Mišić je preminuo u Beogradu 20. januara 1921. u 5.30 časova pre podne. Bilo mu je 65 godina.
