Drugo Svetsko prvenstvo u fudbalu održano je 1934. godine u Italiji, čiji je vođa Benito Musolini učinio sve kako bi se dokopao ove priredbe, a sve u cilju afirmacije njega i njegove fašističke politike...
Italijani su veoma ozbiljno shvatili i organizaciju ovog takmičenja, ali i sami sportski aspekt. Čak su u svoju reprezentaciju doveli tri Argentinca (Montija, Gvaitu i Orsija), brže-bolje im sredili podatke o njihovom poreklu i dali im italijanske pasoše. Sva trojica kao potomci Italijana bili su brzo uključeni u ekipu koja je imala samo jedan cilj – biti najbolja, po svaku cenu.
Argentinac (a potom Italijan) Monti nastupao je tako u dva finala – 1930. za Argentinu protiv Urugvaja i četiri godine kasnije za Italiju protiv Čehoslovačke.
Takmičenje bez Jugoslovena, Brazilaca, Argentinaca…
U organizaciji ovog prvenstva ipak sve nije prošlo bez problema – Južnoamerikanci su, slično kao Evropljani četiri godine ranije, bojkotovali prvenstvo, bez pravog razloga. Sve u svemu, Apeninsko poluostrvo je bilo uskraćeno za majstorije Brazilaca, Argentinaca, Urugvajaca.
Učestvovalo je 16 reprezentacija, a tadašnja Jugoslavija nije uspela da se kvalifikuje. Nakon takmičenja po grupama među osam najboljih plasirali su se Italija, Čehoslovačka, Nemačka, Austrija, Švajcarska, Švedska, Španija i Mađarska.
U četvrtfinalnim dvobojima sve su utakmice bile neizvjesne do posljednjeg trenutka, a jedna se zbog nerešenog rezultata morala i ponoviti, kako su pravila tada nalagala.
I taj drugi dvoboj Italijana i Španaca bio je veoma zanimljiv, a obeležile su ga sjajne odbrane Španca Zamore i Italijana Kombija. Ipak, Zamora je na kraju jednom pokleknuo, a savladao ga je čuveni Đuzepe Meaca.
U prvom polufinalnom dvoboju, Čehoslovačka je u velikom stilu pobedila Nemačku sa 3:1 i već tada privukla pažnju svih na Apeninima. Na golu je ova selekcija imala odličnog Františeka Planičku, a tu je bio i odličan napadački red – Svoboda, Sobotka, Puč i Nejedli.
S druge strane, Italijani su u drugom polufinalnom duelu, uprkos slaboj igri, pobedili Austriju sa 1:0. Domaće navijače koji su bili prepuni optimizma ipak je bilo strah kako će se njihova selekcija u finalu suprotstaviti razigranoj Čehoslovačkoj.
Finale u “Hičkokovoj režiji”
Finale je bio iscrpljujuće za obe ekipe i veoma uzbudljivo. U velikoj i ravnopravnoj borbi do odluke o pobedniku stiglo se tek u produžetku. Čehoslovačka je povela u 69. minutu na zanimljiv način. Naime, čehoslovački napadač Puč je zbog povrede izašao van igre, a nakon ukazane pomoći i povratka na teren, on je loptu ubačenu u kazneni prostor, onako povređen, poslao u mrežu iza golmana Italije.
Tada je Italijane uhvatila panika – ostalo je tek dvadesetak minuta do kraja, a Čehoslovačka je vodila i dobro se držala na terenu. Ialijani su očajnički napadali, a na golu suparnika Plantička je “skidao” i nemoguće lopte. I kada je na tribinama Gradskog stadiona u Rimu bilo sve manje nade uslijedilo je izjednačenje. Orsi je u 82. minutu nakon duge akcije uspeo da izjednači.
Budući da je utakmica minuta završena bez pobednika, počeli su produžeci u kojima su Italijani nošeni frenetičnom podrškom publike uspeli da dođu do pobedonosnig pogotka. Strelac je bio Skjavo, iako su gosti zbog tog gola prtestvovali, misleći da je postizanju pogotka prethodio ofsajd.
Nakon toga, Čehoslovačka je imala veliku priliku za izjednačenje – Nejedli se spetljao pred golom Italije, i tako je titula prvaka sveta pripala domaćoj selekciji.
Slavlje pobednika, ponos poraženih
Nakon poslednjeg sudijskog zvižduka stadion je proključao. Musolinijev režim je ovaj uspeh iskoristio u propagandne svrhe, što je dovelo do fudbalske ekspanzije u Italiji. Odmah su se širom zemlje počeli graditi stadioni, fudbal je u ovoj zemlji postao sport broj jedan.
Uprkos porazu u finalu, reprezentacija Čehoslovačke u domovini je dočekana poput svetskih prvaka. Svi igrači su dobili vredne nagrade: dvonedeljni boravak na Jadranskom moru, u Kuparima gde je bilo poznato odmaralište za turiste iz Čehoslovačke.
Fudbal je nakon Svetskog prvenstva u Italiji postao još popularniji, željno se očekivao novi globalni spektakl, Mondijal u Francuskoj 1938. godine. No, tamna senka fašizma i pretećih ratnih sukoba već se nadvila nad Evropom.
Ipak, ni događaji na svetskoj smotri u Francuskoj takođe nisu mogli izbeći neugodnu pozadinu dubokih političkih sukoba na “starom” kontinentu.
