Devojka s Fruške gore postala je jedna od prvih srpskih pesnikinja, a savremenici su je nazivali 'vrdničkom vilom'.
Milica Stojadinović Srpkinja, koju su savremenici nazivali „vrdničkom vilom”, jedna je od prvih naših pesnikinja. Rođena je u porodici seoskog popa u Bukovcu na Fruškoj gori, najverovatnije 1830. godine. Imala je četiri brata i sestru. Njeno školovanje bilo je neuredno: pohađala je prvo srpsku, pa nemačku školu, „oberšul”, u Petrovaradinu, gde je naučila nemački i slovački jezik i muziciranje na gitari. Kasnije će sama naučiti italijanski i francuski.
Prva ratna dopisnica
Godine 1848, dok su u Vojvodini besneli sukobi Srba i Mađara, nameravala je da, po ugledu na Jovanku Orleanku, s gitarom ode među vojnike da im peva junačke pesme, ali ju je otac odvratio od tog nauma. Docnije, u vreme turskog bombardovanja 1862, dolazila je u Beograd i odatle slala izveštaje Peštanskom dnevniku, kao prva žena ratni dopisnik među Srbima.
Objavila je tri zbirke pesama. Svoju prvu knjigu štampala je 1850. godine o svom trošku, prikupivši unapred pretplatu. Deo tog novca nameravala je da pokloni Visokim Dečanima, ali ju je Vuk Karadžić savetovao da ga sačuva za štampanje druge knjige.
Poput većine pesnika tog doba, pevala je o rodoljublju, o junaku Srba u Vojvodini Stevanu Šupljikcu, o Dušanu i njegovom carstvu, a dosta pesama posvetila je Kosovu. Za srpsku književnost od njene poezije značajniji je dnevnik „U Fruškoj gori 1854″, štampan u tri knjige.
Zaljubljena u Ljubu Nenadovića
Njen rad nailazio je na lep odziv u javnosti. Prilikom poseta Beogradu, knez Mihailo i kneginja Julija pozivali su je u dvor. Njegoš je o njoj govorio: „Ja pojeta, ona pojeta, da nijesam kaluđer, eto kneginje Crnoj Gori!” Ivan Mažuranić, proslavljeni autor „Smrti Smail-age Čengića”, dolazio je da je vidi. Milica Stojadinović je u dva navrata boravila u Beču kod Vuka Karadžića. Četrdeset godina stariji Vuk se brinuo o njoj: da joj nađe posao, obezbedi bratu stipendiju, provodadžisao je, putovao s njom… a ona mu je bila saradnik, brinula se o njegovoj biblioteci, ali i o njegovoj zimnici. Ima naznaka da je otac srpske pismenosti čak bio zaljubljen u nju.
Njena jedina ljubav, međutim, bio je pisac Ljubomir Nenadović, ali do braka među njima nije došlo.
Nakon smrti roditelja, 1869. godine objavila je poslednju zbirku pesama. S preseljenjem iz Novog Sada u Beograd njen književni rad prestaje.
Potpuno zaboravljena i u krajnjoj bedi, umrla je u Beogradu 1878. godine, i tu sahranjena. Kosti su joj 1905. godine prenete u Požarevac, gde joj je živeo brat, i tu pohranjene u zajedničkoj grobnici.
